6.1 اعتماد

6.1 دستورالعمل: این را به عنوان یک آینه متفکر بخوانید تا ببینید آیا با شما همخوانی دارد یا خیر. اگر چیزی اینطور نیست، آیا می توانید در مورد آن فکر کنید و حقیقتی را بیابید که شما را در سفر به اعتماد راهنمایی کند؟

اعتماد کنید

به تو اعتماد کن

به دیگران اعتماد کنید.

اعتماد به کائنات

میدانم که ایدههای از پیش طراحیشدهام باعث شد تا تصمیمهای بدی بگیرم، تا اینکه یک روز من را متوقف کردند تا فکر کنم آیا افکار و باورهایی که در اعماق خودم حمل میکنم منطقی هستند یا خیر. چرا احساس کردم یا احساس می کنم که درک من درست است؟ به قفسه کتابم نگاه کردم و متوجه شدم که هر کلمه نوشته شده است. همه این جوهر فقط نظر است تا واقعیت. من باید تمام اطلاعاتی را که در دست داشتم تشخیص می دادم تا بفهمم حقیقت خودم چیست. من نمی توانستم این کار را با استفاده از ذهنم انجام دهم زیرا ذهنم با من بازی می کرد، بسته به روحیه ام. من نیاز داشتم به درون، بسیار عمیق تر، نگاه کنم تا حقایق خود را از آنچه برای من مناسب است، شناسایی کنم. من نیاز داشتم که به خودم اعتماد کنم. کف پوش شده بودم این همه نظر، حقیقت من چیست؟ آیا این همان چیزی است که پدر و مادرم معتقدند؟ یا آیا باید باورهای خود را بر اساس آنچه برای من مناسب است ترسیم کنم؟

فهمیدم که اعتماد از من شروع می شود. اگر به خودم اعتماد نداشته باشم، چگونه می توانم به زندگی با عقل، انعطاف پذیری، شجاعت و شرافت ادامه دهم؟ چگونه می توانم دیگری را دوست داشته باشم اگر ندانم چه چیزی را دوست دارم و باور دارم که حقیقت من چیست؟ آیا برای شروع خودم را دوست دارم و به خودم احترام می گذارم؟ اگر تصمیم خود را روشن نکنم چگونه ممکن است به طور بالقوه تحت تأثیر قرار بگیرم؟ اگر با حقایق خود آشنا نباشم چگونه می توانم به دیگری اعتماد کنم؟ چگونه می توانم سازگاری پیدا کنم اگر به سادگی حقایق دیگری را کورکورانه قبول کنم، فقط یک روز که تمام چیزی که به دنبال هماهنگی در درون خودم و با بشریت هستم، خود را دچار اختلاف می کنم؟ در کدام نبردها می خواهم بجنگم و چه چیزی برای من بی ربط است؟ من کیستم و هدفم از این سفر شکننده زندگی چیست؟

این یک لحظه کور رهایی بود. از یک طرف، بسیار ناراحت کننده و ترسناک بود، زیرا متوجه شدم که چیزهای زیادی وجود دارد که در مورد خودم یا رازهای زندگی نمی دانم. از طرفی هیجان انگیز بود چون انگار با یک بوم تازه شروع می کردم تا حقایقم را تشخیص دهم. من احساس کردم که غل و زنجیر شل شد و نظراتم پرواز کرد و در آسمان زیبا ناپدید شد. من از اعماق درونم می دانستم و احساس می کردم این یک شروع تازه است. من می توانم خودم را طوری طراحی کنم که می خواهم باشم. چیزی که من برای آن آماده نبودم مقاومت همه کسانی بود که معتقد بودند "من را خوب می شناسند". آنها هنوز درگیر من قدیمی بودند، و برداشت من از بسیاری از مردم در کشف خودم تغییر کرد. این بدان معنا نیست که آنها بد بودند. آنها گرفتار طرز فکر خودشان بودند، و من باید محتاط میشدم تا مطمئن شوم که آنها را حق نظراتشان میگذارم و آنها را قضاوت نمیکنم.

در کودکی، همه ما دیدگاه والدین خود را از زندگی ترسیم کردیم. به ما تلقین شد که آیا باید خوشحال باشیم یا ترسان، آرام باشیم یا نگران. چه نوع تلقین هایی را تحمل کردید یا ناخودآگاه به چه نوع والدینی تبدیل شده اید؟ برای انعکاس ایدههایی که به آنها تلقین شدهاید چه کردهاید، و چگونه زندگیتان را با انتخابهای آگاهانه میگذرانید تا به آرامش و رضایت برسید؟

اعتماد به هر چیزی شجاعت می خواهد. زیرا این یک جهش ایمانی است. افکار خود را تسلیم می کنید و به شهود خود تکیه می کنید. شما نیاز به توجیه خود را رها می کنید. از اینکه بخواهید خودتان را به هر کسی ثابت کنید دست می کشید. شما خود را دقیقاً همانگونه که هستید می پذیرید. شما ذهن خود را تمرین می دهید و اصرار دارید که پچ پچ های درونی برای آرام کردن خود است. ما قدرت تصمیم گیری و انجام آن را داریم. با سکوت یک ذهن خالی راحت می شوید. می دانید که نفس دشمن اعتماد است.

ممکن است از خود بپرسید: "چرا نفس دشمن اعتماد است؟" به این دلیل است که نفس احساس می کند حقیقت هر چیزی و همه چیز را می داند. در واقع، تنها حقیقت قابل اعتماد این است که ما هیچ چیز نمی دانیم. حقیقت تو، حقیقت من و حقیقت واقعی وجود دارد. اگر باور دارید که من نیت بدی دارم، این به شما و نیت شما منعکس می شود، به من فکر نمی کند. اگر بخواهم بدون هیچ چشمداشتی بهترین های هر فردی را که با آن روبرو می شوم ببینم، هرگز نمی توانم ناامید شوم. اگر کسی بخواهد کینه توزی داشته باشد، کینه توزی او می درخشد و در درونش تحقیر ایجاد می کند. همه ما آنچه را که می خواهیم بر اساس آرایش درونی خود تفسیر می کنیم: آرایش درونی، ظرافت بیرونی.

سفرهای فردی ما متعلق به خودمان است. افرادی که در این سفر در کنار ما قدم میزنند، در نهایت کسانی هستند که ما را با حقایقمان میپذیرند. ما از نزدیک در کنار کسانی که می خواهند حقایق خود را به ما تحمیل کنند، نمی رویم. ما برای آنها آرزوی صلح می کنیم و انتخاب می کنیم که اطراف خود را با افرادی همفکری احاطه کنیم که ما را درک می کنند و تصور ما از آزادی و حقیقت جهانی نهایی را دارند. این نیاز به قدرت دارد تا اعتبار خود را از آشنایی جستجو نکنیم، بلکه آن را در ناشناخته ها، در اعماق جهان و درون خود جستجو کنیم.

آیا این بدان معناست که ما به کسانی که با ما موافق نیستند اعتماد نداریم؟ نه. به این معنی است که ما به نظر آنها احترام می گذاریم و به مرزهای آنها احترام می گذاریم. ما اعتماد داریم که هر یک از عالی ترین خوبی ها در هر یک از آنها عمل می کند و به آنها اجازه می دهیم که همانی که هستند باشند. این خود اعتماد است. ما ممکن است چیزهایی را مشاهده کنیم که با آنها موافق نیستیم، اما این ما را به چالش نمی کشد. ما مرزهای سالم را حفظ می کنیم. ما به آنها آزادی می دهیم و آزادی خود را می گیریم. چرا باید با ما موافق باشند؟ ما کی هستیم که ادعا کنیم حقیقت نهایی را داریم؟ ما متواضع و همیشه کنجکاو هستیم تا در مورد واقعیات دیگران بیاموزیم. آیا این سعادت مطلق نخواهد بود اگر همه ما بتوانیم این کار را انجام دهیم؟

اعتماد در این مرحله به شهود تبدیل می شود. آیا مردم باید با ما موافق باشند؟ مطلقاً نه - ما باید جایی را در درون خود پیدا کنیم که در آن بتوانیم با کسانی که با ما متفاوت هستند تعامل مسالمت آمیز داشته باشیم. این بدان معنا نیست که آنها قابل اعتماد نیستند. ما باید زمینه هایی را پیدا کنیم که در آن می توانیم با آرامش و احترام تعامل کنیم. ما تفاوت ها را با احترام می بینیم و بر شباهت ها تمرکز می کنیم. ما اجازه می دهیم که تفاوت ها بخشی از ملودی باشند که بین ما جریان ایجاد می کند و به جای معایب، مزایا را ایجاد می کند. ما به آنها اجازه میدهیم تا با آگاهی از گستردگی طیف عقاید، به ما در مورد اینکه دیگران چگونه ممکن است به مسائل نگاه کنند، بیاموزند. ما تحمل خود را ایجاد می کنیم تا دیگران را همانطور که هستند بپذیریم.

اینجاست که موضوع Ego باید به تفصیل بیان شود. اگر منیت شخصی رایج است، تمرکز او بر حق بودن است. حقیقت یا حتی دوسوگرایی برای آنها بی ربط می شود. اگر دستور کار آنها درست باشد، آیا به آنها اجازه میدهیم که بخواهند درست باشند، نه اینکه آنها را به چالش بکشند و فقط مخالفت کنند؟ آیا این روش صحیحی برای رسیدگی با احترام نیست؟ یا این نفس ماست که با آرزوی تحمیل حقیقت خود بیدار می شود؟ اگر این روشی است که ما تحریک می شویم، چه درسی گرفته ایم؟ برای اینکه فردی صلح طلب و با صداقت باشیم، به آنها اجازه می دهیم حاکمیت آنها را حفظ کنیم. ما هنوز هم می توانیم کنار بیاییم و هر کدام به نظر دیگری احترام بگذاریم.

چقدر برای کائنات ارزش قائلیم؟ آیا اعتماد به کیهان با اعتماد درون ما مرتبط نیست؟ همه ی ما قانون جذب را شنیده ایم، چقدر از رشته جذب خوبی و فراوانی پیروی می کنیم؟ چقدر شکرگزاری می کنیم؟ آیا می دانیم که جهان برای کمک به ما قدرت دارد؟ اگر باور داشته باشیم که چیزی ممکن است، ممکن است اتفاق بیفتد. اگر باور کنیم امکان پذیر نیست، تحقق آن را چالش برانگیزتر می کند. چقدر به فکر مثبت که معادل اعتماد به جهان هستی ارزش قائل هستیم؟

من می دانم که از زمانی که این سفر را در خودآگاهی آغاز کردم و برای شناخت بهتر خودم، همه سؤالات سخت را از خودم می پرسیدم، هر روز توسط کائنات که به خواسته هایم پاسخ می دهد، پاداش دریافت می کردم. می دانم که با کار کردن بر روی ارزش خود، عزت نفس، اعتماد به نفس و مهمتر از همه، خودکارآمدی، هر روز معجزات کوچکی را دیده ام. من دیده ام که همه فرشتگانی که طرز فکر یکسانی دارند ظاهر می شوند. من دیده ام که چگونه تمام قطعات ضروری پازلی که به دنبال آن بودم، خود را نشان دادند. من دوست دارم اعتبار این رویدادها را بدانم. با این حال، من نمی توانم، زیرا این من نیستم که هیچ یک از آن را خلق کرده ام. این جادوی کیهان است.

بیایید ببینیم که آیا میتوانیم خودمان را همانطور که هستیم بپذیریم، به جادوی کیهان ایمان داشته باشیم و کمی تلاش کنیم تا الگوهای افکار و ادراکات خود را تغییر دهیم تا تغییرات مثبتی ایجاد کنیم که شادی ظریف را ایجاد کند.