Schemering was Aydens favoriete moment van de dag. Terwijl de zon in prachtige tinten oranje en paars over de zee zakte, zat hij gezellig in zijn pyjama en staarde naar de glinsterende vonken van wit licht over de zachte golving van het water. Terwijl de lucht donkerder werd, werden de talloze puntjes van sterren scherper. Hun schoonheid maakte hem tevreden en hij haalde diep adem, strekte zich uit, gaapte en viel in slaap om te dromen van het spelen van Superhelden met zijn vrienden.

Ondanks dat hij bijna vijf jaar oud was, wist hij dat hij geluk had dat hij omringd werd door geluk en opwinding. Hij had andere kinderen gezien die niet leken te delen in het geluk dat hij voelde, en van tijd tot tijd vroeg hij zich af waarom dat zo was. Het leek niet eerlijk dat hij zich zo gelukkig voelde terwijl anderen dat niet konden. Het leek niet eerlijk dat niet elk kind de weg kon vinden om een superheld te zijn in hun dromen of om mooie kleren te dragen of om altijd warm, gelukkig en gezond te zijn.

Ayden staarde uit het raam naar de heldere avondster, hopend op haar hulp. Hij staarde naar haar. Toen kneep hij zijn ogen samen en mompelde zachtjes: "Sterrenlicht, sterrenlicht". Hij hoopte dat hij gehoord zou worden. De gordijnen wapperden zachtjes. De lichtsnoeren in zijn kamer zwaaiden. Hij werd zich bewust van de aanwezigheid van een zachtere gloed in zijn kamer. Hij glimlachte.

"Ik wachtte op jou."

De stem van Scintilla was kalm. "Ik zei toch dat ik terug zou komen als je je vijfde verjaardag zou bereiken.

Ik ben nu hier, en je kunt me zien. Maar ik ben altijd dicht bij je geweest."

"Ik heb je vaak geroepen. Je bent nooit gekomen."

"Heb ik dat niet gedaan? En toen je riep toen je er niet achter kon komen hoe je je Lego-steentjes moest bouwen, wie was het die de woorden "volharding en doorzettingsvermogen" in je oor fluisterde? En heb je
niet ontdekken dat die woorden je hielpen om de weg te ontdekken om te bereiken wat je wilde? Ik was er altijd, in je, je begeleidend naar de ontdekking van je eigen licht en kracht en
schoonheid." Ayden knikte. Zijn gezicht stond ernstig.

"Ik ben altijd bij je geweest, zoals ik bij alle kinderen ben. En nu heb ik je hulp nodig. Net zoals je een tuin maakt die kan groeien en schitteren als de sterren, zo moet elk kind de schoonheid en kracht vinden die in elk van hen schuilt. Je kent dat licht nu goed. Ik wil dat je je tuin van licht deelt, zodat elk kind zijn ogen kan sluiten en zijn eigen tuin kan zien, de mogelijkheden ervan kan voelen en kan begrijpen dat elk van hen de middelen heeft om alle angst en aarzeling op te lossen. Jouw tuin, de tuin van Ayden, kan ook hun tuin zijn. Het kan hen helpen de kracht en het licht in zichzelf te vinden. Je kunt ze laten zien hoe ze moeten glimlachen en de schittering van de sterren op de zee kunnen zien." Ze keek naar Ayden en glimlachte. Hij glimlachte terug en overal was licht.